Het is niet het harde werken waar we ‘uitgeblust’ van raken, wel van telkens dingen doen die niet goed voelen en waar we geen verbinding mee voelen. We moeten zoveel of vinden dat we zoveel moeten. We lijken alsmaar op weg om iets te bereiken of iemand te worden. In dat ‘moeten’, in onze zucht naar geluk en erkenning is er steeds minder ruimte om stil te staan bij onszelf, om te voelen of het nog klopt wat we doen, wat we laten zien klopt met wie we zijn …
Tijdens een fikse burn-out kwam ik bij de psycholoog op een gegeven moment niet verder. Ik kon goed beredeneren en analyseren wat ik deed en waarom, maar toch bleef ik dezelfde fouten maken, bleef ik over grenzen gaan, kwam ik niet verder. Ik bleef in mijn hoofd en wist niet hoe ik kon vóelen. Ik voel pas achteraf dat ik iets deed dat ik een grens over was gegaan, dat ik iets deed voor een ander terwijl ik zelf niet wilde. Met alle resultaten van dien: migraine, ziek, paniek.
Bij Bert heb ik weer leren voelen en daarbij mocht ik ook mijn hoofd gebruiken. Het schakelen van lijf naar hoofd heb ik daar geleerd.
Door eenvoudige handelingen, aanrakingen, kon ik langzaam letterlijk gaan benoemen wat ik voelde, waar ik dat voelde. En door dat leren voelen, leerde ik ook langzaam signalen oppakken buiten de behandelingen.
Als ik nu letterlijk iets voel in mijn lijf (pijn, stress, hoge ademhaling), dan weet ik dat ik daar bij stil moet staan en dat ik daar naar moet luisteren. “wat zegt dit mij’
Als ik figuurlijk weerzin voel: ‘dit wil ik niet’, dan moet ik daar ook gehoor aan geven.
Waarom voel ik dit? Waar voel ik dat?
En altijd levert dat stilstaan bij het gevoel op dat ik kom bij de kern van het aangediende. En weet ik wat ik daarna wel of niet kan doen.
Haptotherapie helpt je weer dichterbij jezelf komen, terug in het lijf, alleen dan is het mogelijk weer te zakken en je herstelvermogen aan te spreken.
Je wordt je bewust van hoe je omgaat met druk van buitenaf en druk van binnenuit, je eigen reactiepatronen rondom presteren en het stellen van grenzen. Je krijgt inzicht in waarom je doet zoals je doet en maakt contact met de pijn die eronder zit en leert je weer positief te verbinden met je zelf . Dit geeft een gevoel van innerlijke ruimte, waarin mogen en durven meer plek krijgt en kracht en kwetsbaarheid meer gedeeld kan worden met je leefwereld.
